Lubicie bataty? Jeśli tak, to koniecznie musicie wypróbować tę zupę. To istne niebo na podniebieniu, które odkryłam całkiem przypadkiem. Słodkie ziemniaki mieszkały w naszej lodówce w oczekiwaniu na przygotowanie ciasta. Niestety w weekend dopadło mnie lenistwo, a czas płyną. Żeby nie zmarnować niecodziennego składnika postanowiłam poszukać czegoś co mnie zaskoczy. Pośród kombinacji słodki ziemniak + marchew znalazłam coś co natychmiast rzuciło mi się w oczy - przepis z magazyn Bon Appetit. 

Dodatek gałki muszkatołowej oraz cynamonu intryguje, dodając zupie nieco słodki i egzotyczny aromat. Świeże i (koniecznie) chrupki liście selera znakomicie równoważą kremową konsystencję zupy.

W sekrecie powiem Wam, że zupa uwiodła całą naszą rodzinę. Pierwszy raz przekonałam tym smakiem swojego N. do słodkich ziemniaków. Mniam!

składniki:
2 łyżki masło
1 szklanka posiekanej cebuli
2 małe, posiekane łodygi selera naciowego
1 średni por, pokrojony ( biała i jasnozielona część)
1 duży ząbek czosnku, posiekany
600g (ok. 5 szklanek) słodkich ziemniaków, obrane, pokrojone w nieduże kawałki
4 szklanki bulionu z kurczaka (bulion z warzyw w opcji wegetariańskiej)
1 laska cynamonu
1/4 łyżeczki gałki muszkatołowej
2 łyżki syropu klonowego

1 1/2 szklanki śmietany lub jogurtu (opcjonalnie)
liście z łodygi selera naciowego, posiekane

sposób przygotowania:
Na średnim ogniu roztopić masło w dużym garnku z grubym dnem. Dodać posiekaną cebulę i dusić przez około 5 minut. Dodaj pokrojone łodygi selera i pora sauté około 5 minut. Dodać czosnek po czym pozostawić na ogniu jeszcze przez 2 minuty.

Dzisiejszy wpis zdecydowanie odbiega charakterem od pozostałych choć mam nadzieję, że być może Was zainteresuje. Będzie trochę orientalnie, kulinarnie no i zdecydowanie pamiątkowo. Wszystko za sprawą podarunków, które nijak nie mogą zachować się jako pamiątki, a które w grudniu dostaliśmy od mojego teścia tuż po powrocie z rodzinnych stron.

Jak zawsze musiało być dużo frajdy dla L., która z ciekawością rozpakowywała torbę dziadka aczkolwiek chyba nie do końca jeszcze potrafi sobie wyobrazić skąd ten dziadek jej wraca i gdzie konkretnie ten Wietnam jest choć stara się to przełożyć licząc w odległościach, które już zna i pyta: "Mamo, jak daleko jest do tego Wietnamu? Ile razy to do Włoch?". Włochy to jej jak dotąd ulubiony kraj, do którego chce na każdym kroku wracać. Nie zraziła ją kilkunastogodzinna podróż samochodem. Nawet Disneyland w Paryżu nie zdyskwalifikował Włoch w rankingu wakacyjnych celów podróży. Włochy są dla Lilii nr 1 i aż sama się dziwię dlaczego? Ale może nie będę aż tak bardzo dociekliwa, bo sama chętnie chciałabym tam wrócić :-)

Wśród wielu dobrych prezentów, które można było przewieźć w samolocie znalazł się makaron sojowy, suszone grzyby shitake, orzeszki ziemne w brązowych łupkach, jedwabne kimono dla L., paczka zielonej herbaty, słodycze wietnamskie, o których zrobię osobny wpis oraz tytułowe Ô Mai. Z drugiej strony nie mam pojęcia jak teść zmieścił to wszystko wraz ze swoimi rzeczami, ale widać bardzo zależało mu na uszczęśliwieniu wnuczki.

Ô Mai zamknięte w skromne plastikowe opakowania na pierwszy rzut oka przypomina nasze suszone owoce. I tyle też ma z nimi wspólnego. Ô Mai to coś więcej niż suszone owoce.

Wczoraj wieczorem po ponurym, szarym i bardzo śliskim dniu, który N. odczuł na własnej skórze, naszła go ochota na coś co poprawi mu poobijany o miejski lód humor. Krótkie milczenie i... już wiedziałam co mu chodzi po głowie. Marshmallows czyli słodkie i lekkie jak chmurka pianki, które kochają dzieci i nie tylko!

Pierwszy raz pianki te robiłam własnoręcznie niedługo po otrzymaniu paczki z wymarzonym kiciusiem czyli KA. Oj było to już baaardzo dawno temu. Od tamtego dnia minęło już dobre 7 lat. Pamiętam, że jeszcze wtedy robiłam zdjęcia jednym z pierwszym telefonów, który dysponował przyzwoitym wbudowanym aparatem fotograficznym ;-) Przyzwoity był na tyle, że robił w miarę dobre zdjęcia w ciągu dnia, a kiedy przygotowywałam coś wieczorem nie było mowy o uwiecznieniu kulinarnych dokonań. Pewnie dlatego też nigdy nie umieściłam na blogu wpisu o pierwszym zmaganiu z marshmallowsami. Mimo wszystko to były wspaniałe czasy!


składniki:
21g żelatyny w proszku
1/2 szklanki lodowatej wody
1 1/2 szklanki cukru
1 1/4 szklanki syropu golden syrup*
1/4 łyżeczki soli
1/2 szklanki wody
1 1/2 łyżeczki ekstraktu z wanilii (opcjonalnie)
barwnik spożywczy w żelu (opcjonalnie)

dodatkowo:
1/4 szklanki skrobii ziemniaczanej
1/4 szklanki cukru pudru

urządzenia:
termometr do mierzenia temperatury żywności**
mikser typu KitchenAid lub inny dysponujący naprawdę dużą ilością obrotów

sposób przygotowania:
Do dzierży miksera wlać lodowatą wodę, a następnie posypać po wierzchu żelatynę. Odstawić na około 8 minut.

W tym czasie w średnim rondlu wymieszać razem cukier, syrop, sól i 1/2 szklanki wody. Postawić na średnim ogniu, przykryć i gotować 3-4 minuty .

Jakiś czas temu pisałam na blogu o przydasiowym zamówieniu. Wiele z produktów zamówiłam pod kątem Walentynek, bo jak głosi stare porzekadło droga do serca mężczyzny prowadzi przez żołądek.

Pierwszym z kulinarnych pomysłów na walentynkowy prezent są migdałowe kruche ciasteczka linzer. Historia ciasteczek ściśle powiązana jest z austriackim Linzertorte lub inaczej tarty linzer, która jest jedną z najstarszych i najsłynniejszych receptur na tartę. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z XVII wieku. Maślane z dodatkiem migdałów, skórki z cytryny i cynamonu ciasteczka linzer powstały w oparciu o ten sam przepis co tarta tylko w zmienionej mniejszej, ale za to bardzo charakterystycznej formie przekładanych ciasteczek z dziurką tzw. Linzer eye. Najczęściej do przełożenia używa się malinowego dżemu bez pestek. Jednak z okazji Walentynek można wykonać je z konfiturą z róży.

składniki:
1 szklanka (150 g) migdałów
2 szklanki (260 g) mąki pszennej
1/2 łyżeczki mielonego cynamonu
1/2 łyżeczki soli
skórka otarta z jednej małej cytryny
1 szklanka (226 g) masła, w temperaturze pokojowej
3/4 szklanki (150 g) cukru
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii
2 duże żółtka jaj (w sumie 40g)

dodatkowo:
1/2 szklanki cukru pudru
dżem bezpestkowy np. malinowy lub różany



sposób przygotowania:
Rozgrzej piekarnik do 180 stopni C. Migdały umieść na blasze wyłożonej pergaminem i piec około 8-10 minut aż będą lekko rumiane i pachnące. Wyjąć migdały z piekarnika i odstawić do całkowitego ostygnięcia. Następnie zmielić je wraz z 1/4 szklanki (50 g) cukru aż będą tworzyć drobny miał.

Łosoś z irokezem to moje pierwsze skojarzenie, które przyszło mi na myśl, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ten przepis. Nastroszone i puszyste panko to charakterystyczna japońska panierka w postaci chrupiących płatków. Zakupienie jej w supermarkecie jest niemożliwe lub graniczy z cudem. Szukałam jej na próżno w Piotrze i Pawle oraz Almie aż w końcu zamówiłam - wraz z dużym zapasem składników na sushi - w sklepie internetowym. Z pewnością warto, bo panko jest delikatniejsza od znanej nam bułki tartej, dłużej też pozostaje chrupiąca.

4-6 porcji 

składniki:
2/3 szklanki panko
2 łyżki świeżej pietruszki, drobno posiekanej
1 łyżeczka startej skórki z cytryny
½ łyżeczki sóli gruboziarnistej
½ łyżeczki zmielonego czarny pieprz
3-4 łyżki oliwy z oliwek
4 (170-220g każdy) filety z łososia ze skórą
2 łyżki musztardy Dijon
cytryna, pokrajana w ósemki

sposób przygotowania:
Rozgrzać piekarnik do 220˚C. W małej miseczce połączyć panko, pietruszkę, skórkę z cytryny, sól i pieprz. Całość skropić 2 łyżkami oliwy z oliwek i wymieszać widelcem, aż okruchy panko równomiernie wchłoną oliwę. Panierka będzie przypominała trochę wilgotny piasek.

Na desce do krojenia lub blacie roboczym umieść filety z łososia skórą do dołu. Każdy filet obficie posmarować z wierzchu musztardą, a następnie doprawić solą i pieprzem. Teraz kolej na panko. Nakładać na wierzch każdego filetu grubą warstwę panierki lekko dociskając ją do ryby, tak aby dzięki musztardzie mogła się do niej przykleić.

Prezent oczywiście z okazji Dnia Babci, czyli święta wszystkich najukochańszych osób w naszym życiu. Odkąd na świecie pojawiła się nasza pierwsza córeczka zwyczajem stało się, że babcie otrzymują w prezencie fotokalendarz z L. Tak bardzo się do tego przyzwyczaiły, że co roku nieśmiało dopytują, czy aby na pewno dostaną kolejny :-)

W tym roku nasze mamy mają już dwie wnuczki, więc po trochę w podzięce o nas samych za pomoc przy dzieciach, a trochę także od najmłodszej wnuczki, która ma dopiero 4 miesiące postanowiłam do laurek, które przygotuje Lila dołożyć wyjątkową fotoksiążkę. Wyjątkowo, bo nie jest to zwykła fotoksiążką, w której znajduje się 40 zdjęć.


Szczerze mówiąc nie sądziłam, że tak szybko zamówione fotoksiażki do mnie dotrą i będę je mogła pokazać, jeszcze przed Dniem Babci.

Pomysł na abecadło dla Babci zrodził się zupełnie przypadkowo. W grudniu zeszłego roku (heh... brzmi dziwnie, bo to całkiem niedawno) zamówiłam pierwszą w życiu fotoksiążkę wykorzystując kod rabatowy z książeczki zdrowia dziecka Lei. Wybrałam najważniejsze zdjęcia z ostatnich miesięcy od momentu, kiedy Lea przyszła na świat. Wśród nich znalazło się także zdjęcie z namalowanym przez Lilę uśmiechem i oczkami na moim brzuchu w 8 miesiącu ciąży oraz zdjęcie z USG 3d, na którym wyraźnie widać buzię Małej. Wypełniłam zdjęciami szablon ze stokrotkami w programie do projektowania, a niektóre zdjęcia powiększyłam na całą stronę. Efekt bardzo mile mnie zaskoczył! Jestem strasznie sentymentalna i uwielbiam takie pamiątki. A babcia jak to chyba każda babcia, której niedosyt oglądania swoich wnucząt nie mogła wprost oczu nacieszyć :-)