Przepis ten znalazłam długi czas temu na opakowaniu jakiegoś produktu Tao-tao, już nie pamiętam nawet, co to dokładnie było, ale sama receptura ostała się w moim kulinarnym zeszycie.

Po wyluzowaniu całego korpusu kurczaka postanowiłam ugotować prawdziwy, domowy bulion drobiowy, który posłużył mi do zrobienia szybkiego, zdrowego (bo dodałam do niego tyle soli ile lubimy, a nie tyle ile jest jej w kostce) i pysznego rosołu z orientalną nutą.

składniki:
1 litr bulionu drobiowego
1/2 łyżeczki cynamonu
1 łyżeczka świeżego imbiru (lub 1/2 sproszkowanego)
sól i pieprz

makaron sojowy

do dekoracji:
szczypiorek

sposób przygotowania:
Do gorącego bulionu dodać cynamon oraz imbir. Chwilkę pogotować. Przelać przez gęste sitko, oddzielając w ten sposób zawiesinę (cynamon, imbir i ewentualne szumowiny). Doprawić solą i pieprzem.
Posiekany szczypior oraz przygotowany wcześniej makaron zalać wywarem.

dodatkowe informacje:
Tym raze dodałam chiński makaron pszenny dłuuuugie wstążki (o składzie 99% mąki pszennej, sól) i było pyszne.

Dla mnie jest to wspaniały przepis na wyczarowanie z jednego kurczaka dwóch, a nawet trzech dań. Na początek zacznę od kurczaka, bo to właśnie on będzie głównym bohaterem tego obiadowego spektaklu. A więc zaczynamy!

Po pierwsze musimy nabyć pokaźną porcję drobiu w postaci ok. 1,5kg kurczaka. Jak dla mnie to dużo bo starcza na 4 dosyć duże porcje. Wszystko jednak zależy od tego jak i ile jadamy. Po drugie pozostałe składniki, jak niżej.

składniki:
1 spory kurczak (ok. 1,5 kg lub większy)
1/2 szkl. ryżu parabolicznego,
10 dag szynki wędzonej w normalnych plasterkach
3 wątróbki drobiowe (opcjonalnie)
20 dag pieczarek
1 cebula
1 jajko
4 łyżki masła
1 kostka rosołowa
szczypta papryki
sól, pieprz
olej

Aby rozpocząć dzieło musimy wyluzować kurczaka. Polega to na tym, że wyciągamy przez kuper wewnętrzny korpus tj. żebra, kręgosłup aż po szyję włącznie, zostawiając tylko kości w nogach i skrzydełkach. Instruktaż luzowania autorstwa Beaty Sz. znajdziecie na stronie CC, a poniżej pokazuję luzaka (po lewej) i nafaszerowanego luzaka (po prawej).

 

Zanim przystąpimy do faszerowania opatrujemy rany tzn. zszywamy bawełnianą nicią wszystkie dziury w skórze poza tą przez którą wyciągaliśmy korpus.

Teraz zabieramy się za farsz. W rondelku rozgrzewamy łyżkę masła, dodajemy posiekaną cebulę i delikatnie szklimy, po czym wrzucamy opłukany ryż. Wszystko mieszamy. Chwilkę trzymamy na ogniu, tak z pół minuty i zalewamy rozpuszczoną w szklance gorącej wody kostką rosołową. Przykrywamy i od momentu zagotowania trzymamy na małym ogniu 20 minut lub do momentu, aż ryż będzie lekko twardy. Tutaj naprawdę trzeba wyczuć moment, pamiętając że ryż będzie się jeszcze piekł w środku kurczaka.

Umyte pieczarki pokroić w plasterki, szynkę na paseczki, po czym te na kwadraciki. W kostkę to chyba będzie złe określenie z racji grubości plasterków. Wątróbkę zaś opłukać, oczyścić, a jeżeli ktoś ma czas i ochotę to może się postarać o obranie z błon – zyska na smaku nie tylko wątróbka. W rondelku rozgrzać resztę masła, usmażyć na nim wątróbki, wyjąć i pokroić. Pokroić na 1cm kostkę. Odłożyć. Na tym samym tłuszczu przesmażyć pieczarki, dodać szynkę i stale mieszając smażyć jeszcze chwilę. Zdjąć z ognia i dodać wątróbkę, przyprawić dosyć mocno papryką i pieprzem, i nie specjalnie mocno solą (ja nie dosalam wcale). Dodać ryż, wymieszać i przestudzić. Wbić jajko i dokłądnie wymieszać.
Kurczaka ostrożnie nadziać farszem. Nic nie zostanie! Otwór zszyć bawełnianą nicią. Ułożyć przygotowane mięso w natłuszczonej brytfannie lub oczywiście naczyniu żaroodpornym, posmarować oliwą, oprószyć solą i pieprzem i wstawić do piekarnika nagrzanego do 200°C na jakieś 1,5 godziny. Prawie cały czas piekłam pod przykryciem, a dopiero pod koniec odkryłam naczynie. W czasie pieczenia dość często polewałam wytapiającym się tłuszczem.

I tym oto sposobem mamy 2 w 1, czyli kurczaka i risotto z warzywami :-) To takiedanie na pokaz. Trochę pracochłonne, jednak efekt na pewno zaskoczy i to nie tylko nas ale także wszystkich gości.

 

A co z wyciągniętym korpusem? Oczywiście przygotowałam na nim pyszny, domowy i do tego prawdziwy bulion, nie to co te podróbki z kostki! Ale o tym w następnym poście.

Strona Petry od samego początku mojej przygody z pieczeniem chleba była inspiracją. Tak jak wiele osób piszących kulinarne blogi podążałam również śladami niedoścignionej perfekcji Petry, starając się wypróbować niemal wszystkie zamieszczone u niej przepisy. Niestety nigdy nie udało mi się spróbować choćby połowy z nich. Niemniej jednak mam nadzieję, że kiedyś starczy mi sił i czasu na poznawanie nowych receptur.

składniki:
400g wody
24g drożdży świeżych (lub paczka drożdży instant Dr Oetkera)
15g suchego zakwasu (lub 1-2 łyżki płynnego)
6g słodu (lub łyżka melasy)
12g soli
30g oleju
660g maki pszennej 550


sposób przygotowania:
Ze składników zagnieść ciasto, na końcu dodając olej. Zostawić do wyrośnięcia na 30-40 minut.

Całość podzielić na 12 kawałków i uformować w lekko wydłużone bułeczki. Ułożyć po 6 sztuk obok siebie na blasze wyłożonej papierem do pieczenia, przykryć i zostawić do ponownego wyrośnięcia. Po wyrośnięciu nakroić bułeczki w poprzek jednym pociągnięciem przez cały rząd. Piec w temperaturze 230C do uzyskania złocistego koloru (ok. 40 minut).

Źródło: Petras Brotkasten

Pomysł pieczonych pączków, a właściwie oponek bardzo mnie zaintrygował, dlatego nie minęło dużo czasu od momentu znalezienia przepisu na stronie Heidi do momentu ich spróbowania. Efekt bardzo mnie zaskoczył, ponieważ nie wiązałam z tym przepisem większych nadziei. Szczególnie, gdy wyciągłam z pieca bledziutkie, pękate oponki założyłam, że ten przepis będzie porażką. Tym większe było moje zdziwienie, gdy ugryzłam pierwszą cukrowo-cynamonową sztukę.

składniki:
1 1/3 szklanki ciepłego mleka, temp. 35-40 C
1 saszetka drożdzy instant (2 1/4 łyżeczki)
2 łyżek masła
2/3 szklanki cukru
2 jajka
5 szklanek mąki pszennej
szczypta lub dwie gałki muszkatołowej
1 łyżeczka soli

1/2 szklanki masła, roztopionego
1 1/2 szklanki cukru
1 łyżka cynamonu

sposób przygotowania:
1/3 szklanki mleka wymieszać z drożdżami, odstawić na 5 minut. Pozostałą część mleka wymieszać z masłem i cukrem, a następnie dodać do mleka z drożdżami. Dodać jajka, mąkę, gałkę muszkatołową i sól. Wymieszać drewnianą łyżką lub widelcem do momentu, gdy mąka zostanie wchłonięta przez mokre składniki.

Zagnieść ciasto mikserem lub rękami. Jeśli jest zbyt klejące dodać mąki; zbyt suche - dodać mleka. Ciasto powinno odstawać od ścianek dzierży jeśli używamy do tego miksera, poza tym powinno być gładkie i elastyczne.

Z ciasta uformować kulę i przełożyć do lekko natłuszczonej olejem miski. Przykryć folią spożywczą i odstawić do wyrośnięcia na godzinę lub do momentu, gdy ciasto prawie podwoi swoją objętość.

Ciasto odgazować, przełożyć na stolnicę i rozwałkować na grubość około 1,5cm. Wycinać kółka o średnicy ok. 5 cm, przełożyć na blachę wyłożoną papierem do pieczenia, wyciąć w środku mniejsze kółko o średnicy ok. 2,5-3cm. Blachę z przygotowanymi pączkami przykryć ściereczką i odstawić na 45 minut.

W tym czasie rozgrzać piekarnik do temperatury 190 C.

Piec 8-10 minut przy czym sprawdzić po upływie 8 minut. W między czasie przygotować w jednej miseczce roztopione masło, w drugiej zaś wymieszany z cynamonem cukier.

Po wyjęciu z piekarnik ostudzić pączki przez 1-2 minuty. Następnie maczamy każdą sztukę w roztopionym maśle po czym w cukrze.

Zjadać natychmiast :-)

Porcja na 12-20 sztuk pączków.

dodatkowe infomacje:
Podczas pieczenia unikamy przesuszenia pączków, dltego też sprawdzamy je już po 8 minutach. Ten czas powinien zdecydowanie wystarczyć. Nie powinien zdziwić nas również fakt, że pączki wcale się nie przyrumienią (nawet od spodu). Kolorku doda im dopiero cukier z cynamonem.

Ten wspaniały przepis wymagał od nas ogromnej wytrzymałości na smakowity zapach, który rozchodził się podczas prawie 3-godzinnego przygotowania. Niemniej jednak warto było czekać.

Bouquet garni:
1 por, zielona cześć tylko
1 liść laurowy
1 gałązka świeżego tymianku
1 gałązka świezych liści selera
4 gałązki zielonej pietruszki

Delikatnie rozwijam zewnetrzne cześci pora, wkładam zioła, zawijam dookoła i zabezpieczam sznureczkiem.

3 łyżki masła
1-2 łyżki oliwy
1 kg wołowiny do duszenia (chuck/stewing steak) pokrojonej w dość dużą kostkę
2 cebule
3 ząbki czosnku
2 łyżki zwykłej pszennej mąki
ok.400ml ciemnego ale lub stout
ok.400ml rosołu wołowego (może być z kostki)
1 długa bagietka
kilka łyżek ostrej musztardy (np. Dijon)
miękkie masło

Piec rozgrzewam do 180C.
Na patelni rozpuszczam masło z olejem i na silnym ogniu obsmażam wołowinę ze wszystkich stron. Jednorazowo wkładam na patelnie tylko kilka kawałków mięsa. Zdejmuję łyżką cedzakową i smażę kolejna porcje.
Na tym samym tłuszczu, ale mniejszym ogniu smażę pokrojoną w talarki cebule i zmiażdżony czosnek (ok 4-5 min).
Zeszkloną cebulę posypuje mąka i zasmażam mieszając. Ale lub stout mieszam z rosołem i wlewam na patelnię z cebulą. Zagotowuję i wkładam z powrotem mięso. Dobrze mieszam.
Całość przekładam do żaroodopornego naczynia szklanego/kamionkowego (o poj. min 2.5 litra), wkładam bouquet garni i szczelnie zakrywam folią aluminiową. Duszę w piecu przez 2 1/2 godziny.
Bagietkę kroję na 2 cm kromki i smaruję je z dwóch stron masłem z musztardą. Wyjmuje mięso z pieca i usuwam bouquet garni. Na wierzchu układam kromki bagietki, tak aby lekko na siebie zachodziły i wciskam je w sos.
Zapiekam kolejne 30-40 min bez przykrycia, aż pieczywo będzie chrupiące od góry (dolna cześć jest mokra i pysznie aromatyczna od sosu!!!). Podaje z warzywami gotowanymi na parze.

Dla uzyskania oryginalnego smaku Carbonnade Tatter proponuje użyć ale lub stout i nie zastępować ich winem.


PS. Mam nadzieję, że Tatter nie ma nic przeciwko zamieszczeniu przeze mnie samej receptury. Swój występek uzasadnię tym, że już zapowiedziano powtórkę tego dania, a szczerze nie chce się mi go znów odkopywać na CC.

Otuliwszy całe osiedle, zima zadomawia się już na dobre. Jest zimno, ale przyjemnie. Za oknem leży puszysta pierzynka śniegu, powiększająca się powolutnku z godziny na godzinę.
Ciagle jeszcze nie mogę przyzwyczaić się do zimowego czasu, co skutkuje moim ogromnym zmęczeniem około godziny 17-stej. Z tego powodu rzadko kiedy zmuszam się do zrobienia jakiejś słodkości. Zwykle pora późnego obiadu jest dla moich kulinarnych wyczynów ostatecznością w kuchni.

Mimo to, zachęcona delikatnością śniegu, obserwowanego zza szyb ciepłego mieszkania, postanowiłam wprowadzić jej odrobinę do kuchni. Imitacją zimy stał się czekoladowo-miętowy deser lekki jak chmurka. W konsystencji przypomina mi ciepłe lody, nie wiem dlaczego tak jest, bo w listopadowej Kuchni wydawał się bardziej gładki i raczej galaretkowaty, a nie puszysty i jakby leciutko nadmuchany. Jednakże z pewnością konsystencja, która udało mi się osiągnąć jest dla mnie bardziej odpowiednia.

Deser miętowy (8-10 porcji)

składniki:
100 g śmietanki 36%
100 g mleka
7-8 dużych listków mięty
400 g białej czekolady
600 g bitej śmietany

Na sos: 80 g mleka, 100 g czekolady deserowej

sposób przygotowania:
Śmietankę i mleko gotujemy z miętą, następnie łączymy z rozdrobnioną czekoladą i mieszamy do utworzenia jednolitej konsystencji. Po schłodzeniu ganache delikatnie mieszamy z ubitą śmietanką i wykładamy do schłodzonych ceramicznych miseczek. Wstawiamy na ok. 2 godz. do lodówki. Robimy sos. Mleko gotujemy i łączymy z rozdrobnioną czekoladą. Ganache wyjmujemy z miseczek na małe talerzyki i polewamy sosem czekoladowym. Deser możemy również połączyć z lodami waniliowymi, a smak zaakcentować małym listkiem świeżej mięty.

Źródło: Kuchnia