Przygotowuję się do pierwszego tortowego zlecenia, dlatego ostatnie tygodnie upłynęły mi pod znakiem wielu prób, doskonalenia umiejętności i szukania idealnego połączenia pod gusta zleceniodawczyni. Bardzo przejmuję się tym czy uda mi się spełnić wszystkie wymagania, a to zawsze wzbudza we mnie ogromne zaangażowanie, ekscytację i oczywiście stres. Nie opuściłam Was jednak całkowicie wrzucając na Instagramie zdjęcia z okresu Świąt Wielkanocnych, a także ciekawych wizyt w restauracjach, które odwiedziliśmy razem z naszą rodziną. Zachęcam do obserwowania profilu, jeśli chcecie widzieć więcej niż na blogu.

Wracając do tortowego wyzwania. Jak to w życiu nie wszystko udaje się od razu i tym sposobem zrobiłam tort na bazie biszkoptu i 3 różnych warstw musów i panna cotty z mirror glaze, który pomimo niewielkich niedoskonałości związanych z oberwaniem jednego boku pod finalną polewą okazał się numerem 1 i znikł w takim tempie, że nawet nie zdążyłam mu zrobić żadnego zdjęcia. Jeszcze do niego wrócę i na pewno pojawi się tu przepis na tę cudowną śmietankowo-brzoskwiniową rozkosz.

Drugim w kolejności eksperymentem był tort z jeżynami. Jeśli akurat ich nie ma możecie użyć malin lub borówek. Mrożonych lub świeżych. Przy tych pierwszych należy uważać, aby nie mieszać ciasta nadmiernie, gdyż owoce zaczną puszczać sok przez co ciasto zabarwi się a po upieczeniu może być w tych miejscach szarawe, co nie będzie wyglądać zbyt atrakcyjnie. W swojej wersji użyłam mrożonych jeżyn, które znalazłam w markecie. W połączeniu z cytrynowym, wilgotnym ciastem i śmietankowo-serowym kremem z nutą wanilii otrzymałam przyjemne, wiosenne połączenie smaków. Tort nie jest ciężki, smak słodkiego kremu z nutą wanilii równoważy kwaskowate owoce, a maślane ciasto dopełnia całości. Dla mnie pycha!

Do wykonania potrzebne będą 3 tortownice o jednakowej średnicy. Można także improwizować. Niestety sama nie mam tortownic o jednakowej średnicy w takiej ilości, dlatego użyłam 3 różnych - dwie zbliżone i jedną nieco większą. Ciasto podzieliłam na oko, aby wyszły mniej więcej równej wysokości blaty. Po upieczeniu i wystudzeniu używając dna najmniejszej tortownicy wycięłam z pozostałych blatów identyczne kształy uzyskując 3 jednakowe blaty. Dodatkowo zawsze po upieczeniu wyrównuję blaty nożem strunowym, ale warto jest już na wstępie uzyskać zbliżone grubości, by później nie marnować ściętych nadmiarów.

A więc do dzieła!



Średnica: ~18-20cm
Liczba warstw: 3

składniki - ciasto:
3 szklanki mąki
2 łyżeczki proszku do pieczenia
1/2 łyżeczki soli
225g masła w temperaturze pokojowej
2 szklanki cukru
4 jajka
2 łyżeczki ekstraktu z prawdziwej wanilii
1 łyżka otartej skórki z cytryny
3/4 szklanki mleka 3.2%
1/4 szklanki soku z cytryny
2 szklanki mrożonych lub świeżych jeżyn

sposób przygotowania:
Piekarnik rozgrzać do 175C. Tortownice wyłożyć papierem do pieczenia, zaś boki delikatnie nasmarować masłem. Odstawić na bok.
Do dużej miski przesiać mąkę, proszek do pieczenia i sól. Odstawić.
W drugiej misce wymieszać mleko i sok z cytryny. Odstawić. Powstanie nam coś podobnego do maślanki o smaku cytrynowym :-)
W dzierży miksera na średnio-wysokich obrotach ucieramy masło i cukier, aż do uzyskania jasnej i puszystej masy ok. 4 minuty.
Zmniejszamy obroty do niskich i dodajemy stopniowo po jednym jajku. Przed dodaniem kolejnego masa powinna być dobrze zmiksowana.
Dodajemy ekstrakt waniliowy i skórkę z cytryny. Mieszamy do połączenia.
Teraz czas na suche składniki i mleko. Suche składniki dodajemy stopniowo w 3 etapach. Przed ostatnim dodajemy do ciasta mleko z sokiem. Mieszamy wszystko na niskich obrotach uważając, aby nie przebić masy. Na koniec przemieszać szpatułką dokładnie oskrobując brzegi dzierży.
Jeżyny oprószyć 2 dodatkowymi łyżkami mąki. Domieszać do ciasta używając delikatnie szpatułki. Tak jak pisałam wcześniej należy mieszać krótko, aby owoce nie puściły soku.
Gotowe ciasto podzielić do wcześniej przygotowanych tortownic. Piec 30-33 minut lub do momentu, gdy patyczek wbity w ciasto wychodzi z niego suchy. Czyli robimy standardowy test :-)
Upieczone blaty studzimy  w tortownicach przez 10-15 minut. Następnie wyciągamy z form i studzimy na kratce.


Na koniec mega szybki i prosty krem do tortu.

składniki - krem:
400 ml schłodzonej śmietany kremówki
500 g schłodzonego serka mascarpone
5 czubatych łyżek cukru pudru
1 łyżeczka pasty z wanilii

sposób przygotowania:
Wszystkie składniki ubić w dzierży miksera do uzyskania gęstego puszystego kremu.

Sposób na nietypową dekorację tortu - semi-naked i jadalne kwiaty

Sztuka polega na minimalnym pokryciu boków tortu kremem tak, aby prześwitywały w nim blaty. Kremujemy tort tak samo jak w przypadku tradycyjnym. Po nałożeniu pierwszej warstwy wyrównującej chłodzę ciasto w lodówce, aby krem związał ładnie wszystkie okruszki, które mogą zepsuć efek końcowy. Ten etap kojarzy mi się trochę z zacieraniem wstępnym wszystkich niedoskonałości. To ciasto akuratnie nie kruszy się nadmiernie, więc wszystko powinno pójść gładko i sprawnie.

Po schłodzeniu nakładam właściwą warstwę kremu wygładzając go długą szpatułką. Przykładam ją równo lecz maksymalnie blisko, aby wydobyć brzegi ciasta. Ważne jest jednak, aby same blaty były równe i nie przypalone. Wtedy mamy zapewniony ładny efekt końcowy.

Wierzch warto ozdobić jadalnymi kwiatami najlepiej z własnej grządki (mamy wtedy pewność, że nie są pryskane). Do najpopularniejszych należą bratki, bergamotki, fiołki. jabłoń, jaśmin, lawenda. Pełną listę znajdziecie w sieci, a taka dekoracja z możliwością konsumpcji z pewnością zaskoczy Waszych gości.

Lista jadalnych kwiatów

akacja (! gałązki trujące!)
aksamitka
bazylia
begonia
bergamotka
bez czarny (! gałązki trujące!)
bez lilak
bluszczyk kurdybanek
bodziszek
bratek
brzoskwinia
chaber
chryzantema
cukinia
cykoria
cytryna
czosnek
dynia
dziewanna
dziurawiec
fasola
fiołek
fiołek afrykański
floks
forsycja
frezja
fuksja
funkia
goździk
grusza
gwiazdnica
hibiskus
hyzop
jabłoń
jasnota biała
jaśmin
jeżówka
jeżyna
judaszowiec
kabaczek
karczoch
koniczyna
koper
krwawnik
lawenda
liliowiec (na surowo może wywołać alergię)
lipa
lucerna
lwia paszcza
magnolia
majeranek
mak
malina
malwa
mieczyk
mięta
miodunka
mniszek
nagietek
nasturcja
niecierpek
niezapominajka (lekko trująca)
ogórecznik
oregano
pelargonia
petunia
pierwiosnek
pigwa
piwonia
podbiał
pomarańcza
por
poziomka
rozmaryn
róża
rukola
rumianek
rzeżucha łąkowa
rzodkiewka
saintpaulia
salsefia
słonecznik
stokrotka
storczyk
surfinia
szałwia
szczawik zajęczy
szczypiorek
ślaz
śliwka
truskawka
tulipan (może wywołać alergię, cebulki trujące!)
tymianek
wiązówka
wiciokrzew japoński
wiesiołek
wisteria (! gałązki trujące!)
wiśnia
wrzos
wyka
zioła

Źródło listy: http://pinkcake.blox.pl

Proste, a zarazem klasyczne danie, w którym najbardziej lubię to, że proporcje nie są tak istotne. Ciągle jeszcze uczę się dobierać przepisy do tego urządzenia. Jak dotąd niestety nie przepadam za dodaniem do dania z wolnowaru surowej cebuli. Po wielu godzinach duszenia mam wrażenie, że całość dominuje charakterystyczny posmak tego warzywa. Dlatego, jeśli jest obecna w przepisie przed jej wrzuceniem do pozostały składników szklę ją na małej ilości oliwy standardowo na patelni.

To już trzy lata odkąd w naszym mini ogródku pojawiły się podwyższone grządki (tutaj), a nam wydaje się, jakby to było wczoraj. Wiosna w pełni. Powoli odradzają się truskawki i zioła rozpieszczone pierwszymi słonecznymi dniami. Zieleni się oregano, które rok w rok sukcesywnie rozrasta się zabierając "teren" innym roślinnym lokatorom.


Nieustraszony tymianek odradza się po zimie przytulony do oregano. Często nasiewa się w kamykach na ścieżce obok grządki dowodzą tego w jak trudnych warunkach potrafi rosnąć.


Nie braknie także szczypiorku i natki pietruszki, która już wypuściła pierwsze liście. W tym roku z pewnością nie wykiełkują pozostałe z ubiegłego roku pomidorki koktajlowe, ponieważ przekopałam ziemię dodając do niej kompostu z przydomowego kompostownika. Wszystko się ładnie rozłożyło i może posłużyć jakoś żyzny dodatek. Ziemię oczywiście co roku oczyszczam z korzeni i suchych liści, aby nie pojawił się w niej grzyb. Szczególnie truskawki mocno mogą to odchorować, choć nie tylko one.

Po paru latach całkowicie amatorskich obserwacji, bo nasze grządki to tylko dodatek do małego ogrodu, kompromis i namiastka tego co lubię. Podwyższenie grządek to przede wszystkim komfort.



Po pierwsze są łatwe do upilnowania i porządkowania.
Po drugie nie muszę tak walczyć ze ślimakami, ponieważ nie chce się im wchodzić po szorstkich ścianach. W najgorszym roku, kiedy była wręcz plaga tych stworzeń obsypywałam zewnętrzne krawędzie ścieżki dookoła grządek nie ingerując w ziemię, w której rosną kuszące je przysmaki.
Po trzecie mam możliwość kontroli jakości ziemi w grządce. Od samego początku jest to ziemia kupiona pod warzywa, a nie gliniasta, nieprzepuszczalna i twarda - jak ta, którą mamy tu wszędzie.
Po czwarte są idealne dla dzieci, które uczą się dbania o własny mini ogródek. Z radością obserwują dojrzewające na nich warzywa i owoce, a nawet ukradkiem podszczypują szczypiorek czy też inne aromatyczne zioła.
Po piąte mogę na nich stworzyć mini inspekty, dzięki którym w ubiegłym roku już w maju cieszyliśmy się pyszną młodą marchewką bez pestycydów.
Po szóste zawsze wyglądają ładnie. Drewno ma swój urok i nawet takie zmęczone przez słońce i deszcz nadal prezentuje się uroczo.
Po siódme nie trzeba ich plewić. Sporadycznie wyrasta na nich jakaś nieproszona roślinka zasadzona przez przelatujące ptaki.
Po ósme możesz dopasować ich wygląd do reszty ogrodu i stworzyć przepiękny i użyteczny zakątek na przydomowe uprawy.

Podwyższone grządki - co uprawiać? 

W takim typie uprawy sprawdzą się wszelkiego rodzaju zioła odporne na mrozy. Z powodzeniem od początku założenia grządek odrasta oregano, tymianek, szczypiorek, mięta i natka pietruszki. Cztery pierwsze zasadzone z lenistwa z marketowych sadzonek kupionych na stoisku z warzywami. Jak widać wcale nie trzeba się dużo wysilać, aby mieć własny zielnik. Niemniej trzeba uważać na to jak te zioła z roku na rok się rozrastają. Szałwię musieliśmy eksmitować już po roku, bo przeobraziła się w pokaźnej wielkości krzak i zajęła 1/4 powierzchni grządki. Teraz dumnie stoi przed domem. Podobnie oregano i mięta są ziołami, które wyróżniają się dużą ekspansją. Oregano rozrasta się jak kobierzec zwiększając swoją powierzchnię z miesiąca na i miesiąc. Zaś mięta wypuszcza podziemne kłącza, dzięki którym nowe odrosty pojawiają się niespodziewanie w różnych miejscach grządki. Łatwo jest opanować szczypiorek i natkę, które stronią od dominacji i niespodzianek. Wszystkie zioła są dostępne od wczesnej wiosny do wczesnej zimy - właściwie to do pierwszych mocniejszych śniegów.

Pomidorki koktajlowe - najlepiej odmiany odporne na zarazę ziemniaczaną np. koralik - która zaoszczędzi nam zmartwień i uchroni przed koniecznością oprysków i ratowania roślin. Z racji tego, że tuż za siatką mamy pole uprawne (na zmianę pszenica i kukurydza) a całkiem niedaleko rok w rok spory obszar pola z uprawą ziemniaków już po roku przerzuciłam się na pomidorki koktajlowe. Są bezproblemowe. Ich okres wegetacji jest długi. Na grządce mam ok. 8 krzaczków i starcza nam to w okresie letnim na całkowite pokrycie popytu związanego z podjadaniem pomidorków przez dzieci a także do gotowania tak lubianych przez nas makaronów z prostymi włoskimi dodatkami i (właśnie) pomidorkami.

Truskawki są na grządce tylko dodatkiem dla dzieci. Nie ma z nich wielu owoców, bo mamy je zaledwie w połowie jednej grządki, ale zawsze można coś sobie smacznego urwać. Z racji tego, że sezon na truskawki trwa krótko nie należą do moich grządkowych faworytów.

Marchewka tę siała w ubiegłym roku w pierwszy słoneczny dzień lutego. Zwariowałam? Możliwe, ale już w maju pod agrowłókniną mieliśmy pyszną młodą marchewkę, którą sukcesywnie zajadaliśmy do jesieni. Na samą myśl o jej smaku aż ślinka cieknie. Mniam!

Zielony słodki groszek jeśli lubicie świeże dodatki do sałatek i zup to strzał w dziesiątkę. Dla mnie to także powrót do dzieciństwa. Moja babcia siała groszek, którym zajadałam się przesiadując wśród grządek :)

Buraki na podwyższonej grządce potrzebują dobrego nawodnienia i więcej uwagi. Niestety zasiałam je przed strasznie suchym latem. Nie miałam czasu na doglądanie ich, ale z założenie miały posłużyć jako źródło młodej botwiny. Sprawdziło się. Z samych korzeni niewiele udało się zrobić, gdyż były małe.

Fenkuł niestety nie wstrzeliłam się z odpowiednim okresem wegetacji. Zasiałam go wcześniej, aby zdążył urosnąć, jednak w ubiegłym roku pod koniec wakacji szybko nastały zimne i mało słoneczne dni. Rośliny przestały rosnąć i jedyne co się przydało przed tym, jak z niecierpliwością czekała na bulwy to nać. Szkoda, bo bardzo lubimy koper włoski. Być może jeszcze raz spróbuję i tym razem szczęście dopisze.

Cukinie co prawda nie trzymam ich na grządce, a jedynie zasiewam do wstępnego wzrostu. Widać jednak że stanowisko to dobrze im służy i z pewnością podobałoby się im na podwyższeniu przez cały okres wegetacji. Niestety są to rośliny duże i ekspansywne (zależy to także od odmiany) dlatego jak tylko podrosną osiągając 3-4 liście wysadzam je do ziemi w innym regionie ogrodu. Dzięki temu mają szansę przeżyć i nie padają ofiarą ślimaków.

Bakłażany udało mi się je wyhodować i nawet mieliśmy kilka sztuk. Niestety jak się później dowiedziałam to warzywa, które lubią jeść szkodniki. Mieliśmy na nich stonki, gąsienice i inne ustrojstwa. Pod koniec lata dowiedziałam się od kolegi mojego męża, że są trudne w uprawie i jemu nigdy nie udało się osiągnąć z uprawy żadnych zbiorów... Chyba powinnam się cieszyć ;)

Bazylia sałatowa to istny must-have. Mięsiste liście, solidne rośliny i super aromat. Idealna do sałatek. Doskonała w uprawie. Jedyny minus to to, że nie tylko my ją kochamy - trzeba uważać na owady.

Podwyższone grządki - konserwacja

Jestem sernikoholiczką. Przyznaję bez bicia. W każdy piątek planuję jakiś smakołyk na weekend i prawie zawsze kończy się na serniku. Nawet jeśli na początku wybiorę coś innego, to w końcu trafiam na jakiś mega sernikowy przepis, któremu nie potrafię się oprzeć. Po liście składników wyobrażam sobie jego smak i... pękam w środku. To musi być to i już!

Tak też było w ostatni weekend. Na początku wybrałam ciasto pomarańczowe z polentą i karmelem Ottolenghi'ego, ale i tak wygrał sernik. Sernik o włoskich korzeniach lekki i świeży, czyli taki jakie lubimy najbardziej. Przypomina trochę kanapkę lodową z serem i owocami zamiast lodów umieszczoną pomiędzy warstwami migdałowej bezy.


składniki na dacquoise:
160g migdałów
100g cukru pudru
4 białka z dużych jaj
szczypta soli
125g cukru

składniki - gruszki:
460g gruszek, obranych, wydrążonych, pokrojonych na 1cm kostkę
1/3 szklanki cukru
2 łyżki soku z cytryny
1 łyżka likieru gruszkowego (opcjonalnie)

składniki - mus serowy:
450g sera do serników
100g cukru
1 łyżeczka prawdziwego ekstraktu z wanilii
250ml + 2 łyżki śmietany kremówki min. 30%
2 łyżeczki żelatyny

sposób przygotowania:
Rozgrzej piekarnik do 180C. Przygotuj dwie blachy wyłożone papierem do pieczenia. Tortownicę o średnicy 23cm odrysować ołówkiem na przygotowanym papierze, po czym odwrócić przygotowany papier. Na drugiej stronie powinien prześwitywać obrys wyznaczając granice nałożenia masy ciasta. Papier delikatnie natłuścić neutralnym olejem np. słonecznikowym lub rzepakowym.

Migdały zmielić z cukrem pudrem do uzyskania konsystencji kaszki kukurydzianej.

Białka ze szczyptą soli ubić na sztywną pianę do momentu tzw. soft peak. Nie wyłączając miksera dodawać stopniowo cukier. Zwiększyć obroty miksera i ubijać do uzyskania lśniącej masy.

Do ubitej piany dodać w trzech częściach zmiksowane z cukrem migdały. Wymieszać delikatnie szpatułką. Na przygotowany wcześniej papier z zaznaczonymi okręgami wyłożyć w równych partiach masę. Rozprowadzić równomiernie nieco poza wyznaczone granice, aby po upieczeniu można było wyrównać nożem kraniec ciasta.

Piec w 175C przez 25-30 minut lub do momentu aż blaty ciasta będą suche w dotyku i złoto brązowe.


Jeszcze ciepłe blaty przyciąć bardzo ostrym nożem do wymiaru tortownicy, w której będziemy składać kolejne warstwy. Ja przycinałam stopniowo krawędzie z każdej strony. Można też przyciąć od opaski składającej się na tortownicę. W moim przypadku silikonowy rant był o wiele szerszy niż środek, dlatego nie mogłam posiłkować się nim przy przycinaniu, ale i tak wyszło super.

Przycięte blaty wystudzić na kratce.

Pokrojone w kostkę gruszki wraz z cukrem i sokiem z cytryny umieścić w nieprzywierającej patelni lub szerokim rondlu. Podsmażać na wysokim ogniu przez 8-10 minut lub do momentu aż będą szkliste. Na koniec domieszać likier choć nie jest on konieczny. Gruszki odsączyć na sitku umieszczonym nad miską.


Twaróg wymieszać z cukrem i ekstraktem waniliowym używając łyżki lub szpatuły, by nie napowietrzyć masy aż do całkowitego rozpuszczenia cukru.

Żelatynę zalać niewielką ilością zimnej wody i odstawić do spęcznienia. W tym czasie ubić śmietanę kremówkę (250ml) i delikatnie wymieszać z masą serową. Gdy żelatyna już spęcznienie podgrzać pozostałe 2 łyżki kremówki w kuchence mikrofalowej lub na palniku, tak aby była niemal wrząca. Zdjąć z ognia wymieszać w z żelatyną do całkowitego rozpuszczenia.

Następnie wymieszać w osobnej misce 1/4 masy serowo-śmietankowej z przygotowaną żelatyną. Delikatnie wymieszać do połączenia. Tak przygotowaną masę połączyć z pozostałą. Dzięki temu, żelatyna dobrze rozprowadzi się w całej masie. Na koniec delikatnie domieszać gruszki.

Tak przygotowany mus serowy schłodzić do delikatnego stężenia, albo wyłożyć bezpośrednio do szczelnej tortownicy z rantem silikonowym, na spodzie której umieszczony został jeden z upieczonych blatów migdałowych. Wierzch przykryć drugim blatem. Odstawić do stężenia w lodówce na około 4 godziny.


przechowywanie:
Ciasto można mrozić w formie do miesiąca czasu. Przed podaniem wyjąć na noc z zamrażalnika do lodówki, a następnie godzinę przed podaniem wyjąć do temperatury pokojowej.

Można posypać cukrem pudrem przed podaniem.

PS. Głęboko jednak wierzę, że pokonam sernikowe uzależnienie i już wkrótce zrobię ciasta do góry nogami z pomarańczami i dekadenckim karmelem.

Rozpływający się w ustach filet z kurczaka, podany na pieczonych ziemniakach z orzeźwiającym sosem jogurtowym i świeżym szczypiorkiem. Proste i pyszne danie nawet dla największych niejadków. Koniecznie z wolnowaru, który zapewni długi czas duszenia w niskiej temperaturze. Dzięki temu filety niemal same rozpadną się na pyszne kąski. Pewne jest to, że takie mięciutkie mięsko jest uwielbiane przez najmłodszych.


Źródło: wellplated.com

Weekend czas zacząć, więc pora na nowy post. Zgodnie z obietnicą dziś pokażę Wam ciastka pieczone w wafelkach na lody czyli ang. ice cream cone cakes. Ten swoisty wytwór świata słodkości nazwałam ciastkolodami. Podobno to hit za oceanem, ale nie miałam zbytnio czasu, aby szukać na ten temat i zagłębiać się w szczegóły, dlatego wybaczcie, że nie napiszę o nich więcej. Jest tego Odsyłam po prostu do sieci ;-)

A oto moje dzieło. Ta-dam! Zdjęcia z próbnego wykonania z innym niż docelowo topem, gdyż ten okazał się idealny dla dzieci, a dla nas za słodki.


Wybór trochę pokrętny, bo w końcu w sierpniu można podać zwykłe lody. Jeśli jednak zależy nam na tym, aby się nie stopiły i były zdecydowanie dłużej niż zwykłe lody elementem dekoracyjnym stołu nie mają godnej sobie konkurencji.

Do wykonania ciastek może posłużyć wasz ulubiony przepis na ciasto na babeczki lub muffinki. Może to być ciasto waniliowe, czekoladowe lub inne. Ważne żeby nie było zbyt wilgotne, gdyż wafle podczas przechowywania chłoną wilgoć ciasta. Dlatego też najlepiej piec je dzień przed podaniem.

składniki:
ok. 15 wafelków do lodów z płaskim spodem
1/3 szklanki kakao
3/4 szklanki mąki
2/3 szklanki cukru pudru
1 łyżeczka proszku do pieczenia
szczypta soli
1/3 szklanki maślanki
1/3 szklanki letniej wody
2 łyżki oleju rzepakowego

sposób przygotowania:
Piekarnik rozgrzać do 180C. Jeżeli macie formę do muffinek o dużych otworach możecie przykryć ją folią aluminiową i wyciąć nieco mniejsze otwory nad zagłębieniami blachy tak, aby wafle na lody nie przewróciły się podczas pieczenia. Idealna jest forma do muffin z Ikei, do której nie musiała dopasować folii. Wafelki stały w niej idealnie.

Do dużej miski przesiać kakao, dodać pozostałe suche składniki i wymieszać. Następnie dodać pozostałe mokre składniki i i wymieszać tylko do momentu ich połączenia.

Tak przygotowanie ciasto nakładać do wafli wypełniając je tylko niewiele więcej niż do połowy. Wygodnie jest użyć jakiejś łyżki, małej chochelki lub nawet łyżki do lodów, aby ciasto nie kapało po blasze podczas nakładania.


Piec 15-18 minut lub do tzw. suchego patyczka. Wyjąć blachę z ciastkami i odstawić je do ostygnięcia.


Kwestia toppingu to dla mnie sprawa dyskusyjna. Wiele przepisów w sieci podaje icing zrobiony z ubitych na ciepło białek z cukrem, który jest piękny, ale moim zdaniem za słodki. Dlatego o końcowej wersji wybrałam zupełnie inny, całkiem przypadkowo pasujący krem, który użyłam także do tortu - pyszne i proste połączenie kremówki i mascarpone.

Masa śmietankowa:
400ml schłodzonej śmietany kremówki 36%
500g schłodzonego mascarpone
5 czubatych łyżek cukru pudru
1 łyżeczka prawdziwego ekstraktu z wanilii lub ziarna z 1 laski wanilii

Wszystkie składniki ubić na jednolitą masę.

Pokryte masą ciastka wyciśniętą przez wybraną końcówkę schłodzić w lodówce. Przed podaniem przybrać kolorowymi posypkami lub owocami.