Zupełnie spontaniczny wybór padł na te przydasie podczas ostatniej wizyty w Duce. A wcześniej wypatrzyłam podobne, lecz w powalające i jednocześnie zabijającej cenie, na Allegro (łyżeczki i kubeczki). To zdumiewające ile ludzi są w stanie zapłacić za coś, czego używa Pascal albo Nigella i ma napisane Kitchenaid. Dla porównania w Duce miarki kubeczki kosztują ok. 20zł a łyżeczki ok. 15zł.

 

Miarki kubeczkowe i łyżeczkowe to rozwiązanie moich problemów z odmierzaniem 1/8 łyżeczki np. drożdży czy też dolewanie cienkim strumyczkiem wody do ciasta podczas zagniatania KA. Nie sądziłam że dziubki w kubeczkowych miarkach będą aż tak przydatne. I choć zakup ten nie należy do tych niezbędnych bez których mogłabym się nie obejść to i tak uważam go za przydatny.

Natomiast w Makro wypatrzyłam rozsuwany cedzak (ok. 20zł), który firmowany przez Tescome kosztuje 5 razy więcej w sklepiku Mniamowym, a który doskonale sprawdza się przy duuuużych ilościach warzyw.

Autorką tego wspaniałego przepisu jest Lidia Bastianich. To kolejna obiadowa propozycja wyszukana na Leite's Culinaria. Danie jest lekkie, pyszne i takie letnie.

na 4 porcje

składniki:
4 łyżki oliwy z oliwek
0,5kg średnich krewetek
2 duże pory
2 łyżki gruboziarnistej soli
1 łyżeczka zgniecionej przez praskę szalotki
2 łyżki masła
1 szklanka bulionu drobiowego
0,5kg makaronu tagliatelle
1/3 szklanki sera Pecorino Romano

sól i pieprz

sposób przygotowania:
1. Na patelni poddgrzać 2 łyżki oliwy. Wrzucić krewetki i obsmażać przez 2 minuty. Odstawić na bok.

2. Pory oczyścić, umyć, ususzyć, a następnie pokroić ich białą i jasnozieloną część na 1-centymetrowe plastry.

3. W garnku nastawić wodę (z dodatkiem 2 łyżek soli) na makaron.

4. Na patelnię wlewamy pozostałe 2 łyżki oliwy, podgrzewamy i dodajemy pokrojone pory. Smażymy około 5 minut często mieszając, aż będą miękkie. Następnie dodajemy szalotkę i smażymy przez kolejną minutę. Dodajemy masło, bulion i gotujemy na wolnym ogniu przez 3 minuty. Po tym czasie dodajemy krewetki i gotujemy jeszcze przez 1-2 minuty. Na koniec doprawiamy solą i pieprzem.

5. W między czasie gotujemy makaron, odcedzamy i polewamy przygotowamnym sosem. Wszystko dobrze mieszamy tak, aby sos obkleił dokładnie makaron.

6. Podajemy posypane dużą ilością startego sera.

dodatkowe informacje:
Nastęnym razem użyję mniejszej ilości makaronu, gdyż z podanej - jak dla nas - wychodzi za mało sosu w stosunku do makaronu. No i wodę do makaronu posoliłam jedną łyżką zwykłej soli, bo żal mi było gruboziarnistej :-)

Przeglądając przepis w sieci uwagę przykuwają piękne zdjęcia, kuszące wspaniałością prezentowanego dania. Trudno się wtedy oprzeć przygotowaniu takiej pyszności z nadzieją, że w naszym wykonaniu będzie ona równie piękna, jak i przede wszystkich smakowita. Takiej fotograficznej pokusie uległam dzisiaj przeglądając Leite's Culinaria. Poszukiwałam pomysł na obiad, a moją uwagę przykuła dziwna, egzotyczna nazwa Kota Kapama. Swoje zainteresowanie tą potrawą ugruntowałam pozytywnymi opiniami i zabrałam się do dzieła. Połączenie cynamonu z codziennymi przyprawami dało mi w rezultacie bardzo smaczny obiadek, który przez 45 minut przygotowań swoim zapachem nie dał usiedzieć w miejscu. Co również potwierdziły słowa autorki tego przpisu:

"As kota kapama simmers on top of your stove, it fills your home with an aroma so heavenly, when you sit down to dinner you wonder if it can taste as good as it smells (yes, it can)."

składniki:
1-1,3kg kurczak*
1 łyżeczka cynamonu
2 gruboziarnistej soli
1 łyżeczka świeżo zmielonego pieprzu
5 ząbków czosnku
2 łyżki oliwy z oliwek
4 małe cebule, pokrojone w kostkę
250ml białego wytrawnego wina
0,5l wody
170g pulpy pomidorowej
starty ser Romano

sposób przygotowania:
1. Kurczaka opłukać, podzielić na 8 części po czym każdą z nich osuszyć papierowym ręcznikiem. W misce wymieszać cynamon, pieprz oraz sól. Otrzymaną mieszanką natrzeć każdy kawałek mięsa.

2. W dużej, głębokiej patelni rozgrzać oliwę (w zależności od rodzaju użytego mięsa możemy potrzebować jej o wiele więcej niż podano w przepisie). Jeśli patelnia jest za mała należy smażyć mięso w dwóch turach, ponieważ ułożone zbyt blisko siebie kawałki ugotują się zamiast usmażyć.

3. Smażymy kurczaka przez ok. 4-5 minut z każdej strony na brązowy kolor. Czas od czasu podwadzamy każdy kawałek, aby się nie przywarł do dna patelni. Kiedy kawałki są ładnie przybrązowione zdejmujemy je z patelni i odstawiamy na bok. Teraz czas na wrzucenie do patelni cebuli wraz z 3 ząbkami przeciśniętego przez praskę czosnku. Jeśli nasza patelnia Smażymy przez 3 minuty, często mieszając, aż cebula nabierze złotego koloru. Do patelni wlewamy wino i mieszamy drewnianą szpatułką tak, by wszystko co przywarło do dana i się zrumieniło, rozpuściło się w winie.

4. Kiedy wino odparuje, dodajemy wody, pulpę pomidorową, pozostałe 2 całe ząbki czosnku oraz kawałki kurczaka. Mięso powinno być zanurzone w sosie do ok. 3/4 wysokości. Patelnię przykrywamy pokrywką, zmniejszamy ogień i gotujemy przez 1h lub do momentu aż kurczak będzie delikatny i dobrze ugotowany. Na koniec doprawiamy do smaku.

5. Podajemy z domowym makaronem lub ryżem. Każdą porcję posypujemy startym serem.

dodatkowe informacje:
*Ja użyłam w swojej wersji pojedynczych filetów z kurczaka. W związku z tym potrzebowałam zdecydowanie więcej oliwy podczas jego smażenia.

Przepyszna i z tego powodu właśnie zamieszczam na nią przepis, by w następnym roku móc znowu cieszyć się jej wspaniałym purpurowym kolorem i wspaniałym smakiem.
składniki:
1 kg buraków czerwonych
1 kg marchwi
1 kg cebuli
1 kg białej kapusty

Zalewa:

1 i 1/2 litra wody
1 szklanka octu 10%
1/2 szklanki oleju
3/4 szklanki cukru
2 płaskie łyżki soli
4 listki laurowe
8 ziaren ziela angielskiego

sposób przygotowania:
Buraki, marchew (obrane) i białą kapustę trzemy na tartce o grubszych oczkach.
Cebulę obieramy i ktoimy w talarki.
Warzywa wrzucamy do zalewy i gotujemy w niej 20 minut.
Przekładamy do słoików i pasteryzujemy 10 minut od momentu wrzenia.

Wspaniałe, proste, smakowite. Kto mógłby się im oprzeć? Chyba nieliczni. My w każdym bądź razie przepadamy za tym daniem. Sama nie mogłam już doczekać się ich tego lata, aż w końcu nadszedł ten dzień.

Dziś są już tylko miłym wspomnieniem wczorajszego obiadu :-)

Kolejne chlebowe odkrycie, którym trafiłam w sedno moich chlebowych zachcianek. Wymaga trochę czasu, ale za to jaki efekt! Miękki, puszysty, lekki z chrupiącą skórką, a do tego bardzo smaczny i długo trzymający świeżość i chrupkość - Pane Siciliano wg P. Reinarta.