ciasto - składniki:
5 jaj od szczęśliwej kury
300g sera feta
50g ser cheddar
suszone oregano
1 cytryna
czubata łyżka masła
400g młodych liści szpinaku
1 x 270g opakowanie ciasta filo
pieprz cayenne

1 cała gałka muszkatołowa
100g orzeszków piniowych (opcjonalnie)

sól i pieprz
oliwa z oliwek

sposób przygotowania:
Jeśli używamy w przepisie orzeszki piniowe należy je uprażyć delikatnie na suche patelni. Orzeszki można także zastąpić płatkami migdałowymi. Wówczas również delikatnie prażymy je na patelni (uwaga, ponieważ szybko mogą się przypalić!).

Piekarnik rozgrzać do 200 stopni Celsjusza.

Do dużej miski wbijamy jajka, roztrzepujemy widelcem, a następnie dodajemy niedbale pokruszony ser feta oraz uprażone orzeszki. Na tarce ścieramy do miski ser cheddar.

Teraz czas na przyprawy. Kolejno do naszej mikstury dodajemy szczyptę pieprzu, kilka szczodrych szczypt oregano, skórę startą z cytryny oraz "chlust" oliwy z oliwek.

Na tej samej patelni, na której wcześniej prażone były orzechy podgrzewamy trochę oliwy oraz masło. Dodajemy porcjami umyte i osuszone liście szpinaku. Gdy wcześniejsza porcja uwiędnie pod wpływem ciepła dodajemy kolejne czas od czasu mieszając, aby nie przywarły do patelni.

W międzyczasie należy przygotować ciasto filo pamiętając od mieszaniu szpinaku od czasu do czasu. Możecie obejrzeć filmik przygotowany specjalnie dla tego przepisu dot. ciasta filo:

Tęsknicie za latem? Patrząc na moje grządki powolutku zaczynam za nim tęsknić. Niemniej jednak z tym niebiańskim deserem rozłąka będzie mniej bolesna. Tym bardziej, że maliny można śmiało kupić niemal cały sezon. Oczywiście nie są tak smaczne, jak te skąpane w promieniach letniego słońca wprost z przydomowego ogródka, ale z pewnością odgonią jesienną i zimową nostalgię i melancholię.

Błyskawiczny (bo przygotowanie jego zajmuje zaledwie 10 minut) deser Jamiego Oliver'a przygotujecie w mgnieniu oka, jeśli macie w zapasie potrzebne składniki. Oryginalny przepis z limoncello znajdziecie w jego książce 30 minut  kuchni jako propozycję deseru do jednego z dań lub w sieci na zagranicznych stronach. U nas oczywiście ze względu na trzustkę N. wersja bez alkoholowa.


składniki:

Ulubiony, a zarazem najprostszy i szybki chleb, który mogłabym robić każdego dnia i chyba nigdy by mi się nie znudził. Kochamy go za smak, świeżość i chrupiącą skórkę, a także za niedbały sposób przygotowania. W smaku bardzo przypomina chleby na skomplikowanym starterze, a nawet zakwasie.

Podobnie jak przepis na bagietkę ten również pochodzi z książki Artisan Bread in Five Minutes a Day. Tam również poznacie proste zasady i założenia dotyczące sposobu przygotowania ciast na szybkie pieczywo.


Jest idealny pierwszego dnia, a nawet lepszy następnego. Można go śmiało przechowywać do 3 dni. Najlepiej rozłożyć przygotowanie na dwa dni. Ten wydłużony czas zaprocentuje zarówno w smaku jak i teksturze ciasta.

składniki:
1 1/2 szklanki ciepłej (ale nie gorącej) wody
3/4 łyżki drożdży instant
3/4 łyżki gruboziarnistej soli morskiej
3/4 łyżki nasion kminku
1/2 szklanka mąki żytniej
2 3/4 szklanki mąki pszennej chlebowej

mąka zwykła do podsypania
mąka kukurydziana, do podsypania uformowanego bochenka
nasiona kminku do posypania chleba

sposób przygotowania:
W dużej szklanej lub plastikowej misce wymieszać drożdże, sól, kminek i wodę.

Dodać suche składniki  i wymieszać bez wyrabiania drewnianą łyżką lub mikserem z hakiem do wyrabiania ciasta tylko do momentu wchłonięcia wszystkich suchych składników. Jeśli planujesz wymieszać ciasto rękoma warto jest zwilżyć, aby łatwiej było wymieszać składniki. Ciasto na tym etapie powinno być luźne i elastyczne, ale nie rzadkie (!). Konsystencja ciasta pokazana jest także na filmiku kilka akapitów niżej.

Ciasto przykryć (nie szczelnie) i odstawić do wyrośnięcia w temperaturze pokojowej do momentu aż ciasto wyrośnie a jego wierzch lekko się zapadnie. Zajmuje to około 2 godzin lub dłużej jeśli w pomieszczeniu jest chłodno lub występują przeciągi.

Tak przygotowane ciasto po wyrośnięciu można na upartego używać od razu do wypieku, ale łatwiej jest pracować w tym przypadku z ciastem schłodzonym, ponieważ nie klei się ono tak, jak ciasto ciepłe. Dlatego na tym etapie wkładam (niezbyt szczelnie) przykryte ciasto na noc do lodówki. Większą partię można w ten sposób  przechowywać do 14 dni.

W dniu wypieku. Blat roboczy podsypać zwykłą mąką. Wyjąć kawałek ciasta wielkości naprawdę dużego grejpfruta (ok. 450g).  Ciasto oprószyć dodatkowo niewielką ilością mąki i zwinnymi ruchami uformować kulę poprzez naciągnięcie i zawinięcie powierzchni ciasta ze wszystkich stron pod spód. Najczęściej porównuję to do sakiewki, której otwór ściągnięty sznurkiem (w tym przypadku sklejony) znajduje się na spodzie.

Uformowany bochenek kładziemy na posypanej mąką kukurydzianą łopatce do pizzy lub - jeśli nie mamy - na posypanym mąką kukurydzianą kawałku papieru do pieczenia umieszczonym na desce, z której będziemy go mogli zsunąć do piekarnika. Pozostawiamy do wyrośnięcia na 40 minut.

Około 20 minut przed końcem wyrastania rozgrzewamy piekarnik do temp. 230C najlepiej z umieszczonym na środkowej półce kamieniem do wypieku pizzy. Nieco niżej umieścić odporne na wysokie temperatury naczynie lub blaszkę, do którego później nalejemy wodę.

Tuż przed włożeniem do piekarnika bochenek naciąć na głębokość 1cm nożem-piłką do krojenia chleba.

Następnie zsunąć na rozgrzany kamień do pizzy. Do przygotowanej poniżej blaszki wlać szklankę wody, po czym jak najszybciej zamknąć piekarnik. Piec około 30 minut lub w zależności od wielkości porcji do momentu aż chleb będzie dobrze zrumieniony na głęboki brązowy kolor.

Po wyjęciu z piekarnika wystudzić całkowicie na kratce.


Jak sprawdzić czy chleb jest gotowy?
Wystarczy podnieść bochenek używając rękawic kuchennych a następnie postukać w spód. Upieczony chleb wydaje głuchy jakby pusty dźwięk.

Powolutku ochładza się, a wakacje dobiegają końca. Czuję, że już czas nieco podsumować pierwsze lato z naszymi grządkami. Co prawda jeszcze wiele się tam dzieje i mam nadzieję, że pogoda dopisze, ale już teraz mamy za sobą niewielki bagaż doświadczeń związany z własną malutką, przydomową uprawą.


Dziś nie wyobrażam sobie naszego ogrodu bez własnoręcznie wykonanych duuuużych "doniczek". Tak z przekąsem nazywają je złośliwi, ale przecież właśnie w tym tkwi istota podwyższonych grządek, że z wyglądu przypominają mega skrzynki na rośliny. Nasz niewielki ogród zyskał dzięki nim ładną i estetyczną strefę uprawną na własnie potrzeby - niekoniecznie w pełni zaspokajające letni popyt. Niemniej jednak nic tak bardzo nie cieszy jak świeże truskawki wczesnym latem czy własny ziołowy zakątek bujnie porośnięty bazylią i oregano, pachnącą szałwią, słodką stewią, tradycyjnym szczypiorkiem i natką. Ten zestaw polecam każdemu początkującemu. Zachwyci ciekawskie pociechy i zaspokoi ich pragnienia na słodkie przekąski prosto z grządki, a także pozwoli urozmaicić domowe dania dzięki świeżości ziół, które nie wymagający zbyt wiele pracy poza ich posianiem.

Obok pachnących ziół posiałam w wiosną szpinak oraz słodki groszek. Niestety szpinak po podrośnięciu zaatakowały gąsieniczki, które ukradkiem rosły sobie w podstawie łodygi doprowadzając do obumierania całych roślin. Z uprawy szpinaku niestety nic nie zostało, więc po zebraniu groszku, który dumnie wspinał się po przygotowanej drabince z odzysku, posadziłam w tym miejscu dwa krzaczki pomidorków, które przesadziłam z drugiej grządki próbując ratować swoje pomidorowe plony przed zarazą ziemniaczaną. Pomidorki obok bakłażanów postanowiłam posadzić na drugiej grządce. Zrobiłam to nieco gęściej niż zaleca producent nasion, ponieważ w grządce nie ma te zbyt dużo miejsca. Może to również przyczyniło się do pojawienia się zarazy ziemniaczanej, która była dla mnie tegoroczną pierwszą i największą zmora z jaką przyszło się mi uporać.


Byłam wprost załamana, kiedy na przełomie lipca i sierpnia nasze piękne krzaczki obsypane kiściami pomidorków zaczęły z dnia na dzień umierać. Zaczęło się niewinnie od brązowych plam gwałtownie poszerzających swój obszar. Na początku niemal każdego dnia obskubywałam chore liście. Było tego coraz więcej i więcej. Plamy pojawiły się także na większych owocach, a mniejsze zaczęły same opadać. Nasza sąsiadka miała ten sam problem nie tylko na grządkach, ale także w mniejszym stopniu tunelu. Przyznała, że każdego roku obiecuje sobie, że to ostatni raz, kiedy sadzi pomidory, ponieważ każdego roku jest to samo. Żeby nie było zbyt łatwo tuż za siatką po sąsiedzku mamy co roku pole pszenicy, owsa albo kukurydzy. Podejrzewam, że to również nie ułatwi nam w przyszłości uprawy naszego niewielkiego ogródka.

Była zdesperowana. Codzienne doglądanie i podlewanie miało pójść ot tak na darmo. Czułam się zobowiązana, bo pierwsze pomidorowe krzaczki przyniosła moja mama, a pozostałe wyhodowałam z nasion. Ratunkiem na zarazę... niestety... okazał się jednorazowo zastosowany oprysk. Wiele owoców opadło. Jednego krzaczka nie udało się uratować i w całości musiałam go usunąć. Pozostałe udało się uratować, a po 3 tygodniach od oprysku nie było znać, że roślinom coś dolegało. Bałam się, że oprysk trzeba będzie powtórzyć, ponieważ na wielu stronach czytałam, że powinno się go powtarzać za zachowaniem okresu karencji na zmianę z innymi. Na szczęście obyło się bez dodatkowych terapii chemią. Dziś niemal codziennie zrywam z grządki małą kobiałkę świeżych, pachnących pomidorków. A krzaczki uginają się pod ciężarem dojrzewających kiści. Na samą myśl mruczę: mniam!


W drugim zakątku ogrodu powoli widać już jesień. Kwitnie jeszcze hortensja, która miała być czerwona. Z czasem pogodziłam się z faktem, że nie jest, bo równie pięknie prezentują się jej prześliczne kwiatostany. Zaś w półcienistym zaciszu zakwitły lilie.


A tuż obok nich pracowite pszczoły bujają się na wyciągniętych w kierunku słońca kwiatach czarującej zapachem lawendy.


Jest nostalgicznie, ale słonecznie i pięknie. Za to kocham detale w naszym ogrodzie.

...czyli spełnianie życzenia urodzinowego dużej L. Rainbowdash - ulubiona bohaterka z bajki My Little Pony - jako temat przewodni następnego tortu wybrany był już rok temu po torcie z jednorożcem, jednak dokładna wizja powstawała powolutku wieczorami po przeglądnięciu bardzo wielu przepisów, inspirujących zdjęć i cukierniczych tutoriali na tydzień przed imprezą urodzinową. I tak powstało poniższe cudo z połączenia kilku inspirujących pomysłów. Najpierw jednak wrócę do początku, czyli tego, co kryje się pod pierzynką kremu.


Jak to zwykle przy moim zabieganiu musiałam o czymś zapomnieć, a tym czymś był długi sierpniowy weekend tuż przed urodzinami. Zaplanowałam zamówienie gum paste marki Wilton w ostatnim momencie i... ocknęłam się, że paczka może nie zdążyć na czas. Na szczęście udało się! Nie obeszło się jednak bez kilku prób wypiekania blatów tortu i testowania posypek. Przyznam szczerze, że to pierwszy tak kłopotliwy przepis z MojeWypieki.com, który wybrałam do wypróbowania. Zazwyczaj wybór przepisu Pani Doroty to pewniak nad pewniakami i efekt jak ze zdjęcia gwarantowany. Niestety tym razem było inaczej. Znalezienie odpowiedniej posypki było koszmarem. Najpierw wypróbowałam posypkę Dr Oetkera, później posypkę marki Cykoria, a na koniec w desperacji zamówiłam posypkę dużych gwiazdek Wiltona. Siekanie jej ręcznie na małe kawałki opłaciło się, choć efekt nie do końca usatysfakcjonował moje wygórowane oczekiwania. Niemniej jednak przepis na blat tortu powtarzałam tyle razy, że później piekłam go po prostu z pamięci.


porcja na 1 blat tortu o 20cm średnicy

składniki:
100 g masła lub margaryny do pieczenia w temp. pokojowej
1/3 szklanki drobnego cukru lub nieco zmielony zwykły cukier
2 jajka w temperaturze pokojowej
100 g mąki tortowej
1 łyżeczka proszku do pieczenia
1 łyżka świeżo wyciśniętego soku z pomarańczy lub cytryny
30g tęczowej posypki cukrowej - koniecznie(!) barwionej sztucznymi barwnikami

sposób przygotowania:
Mąkę z proszkiem przesiać i odstawić. Piekarnik rozgrzać do temperatury 170C.

Zmiksować masło z cukrem do otrzymania jasnej puszystej konsystencji. Następnie dodawać jajko, jedno po drugim, dobrze miksując po każdym dodaniu.
Wlać sok, po czym ponownie zmiksować. Uwaga! Masa będzie wyglądać jak zważona, jednak nie ma to wpływu na samo ciasto.

Na koniec dodać mąkę z proszkiem i wymieszać do momentu połączenia składników. Wmieszać także posypkę cukrową. Należy unikać długiego mieszania ciasta.

Piec w nagrzanym piekarniku 30 minut lub do momentu, aż patyczek wbity w ciasto będzie suchy. Wyjąć i wystudzić.

Źródło: MojeWypieki.com

Jak wykonać tęczę?

Pierwsze próba ciastek na patyku, czyli popularnych cake pops była dla mnie nie lada wyzwaniem. Setki pomysłów - łatwiejszych i trudniejszy. Mnóstwo kształtów i sposobów dekoracji. Po przeglądnięciu wielu przepisów w sieci, a także szukając informacji u źródła, czyli u znanej Bakerelli, która jako pierwsza przygotowała tego typu słodkości miałam mętlik w głowie. Zaopatrzona w niezbędne rzeczy postanowiłam przystąpić do dzieła! Wybrałam cake popsy nie wymagające pieczenia, które można szybko przygotować.


12-15 ciasteczek

składniki:
24 ciasteczka Oreo
112g serka Philadephia
białe pastylki czekoladowe Candy Melts
barwnik spożywczy do czekolady np. Candy Colors Wiltona
kilka łyżeczek margaryny Planta (opcjonalnie)
pisaki spożywcze do dekorowania (np. FoodWriter marki Wilton)
posypka i cukier ozdobny np. Birkmann

dodatkowo:
blender do zmielenia ciastek
patyczki do lizaków
waga cyfrowa do odważenia kulek
szklane naczynie lub wysoka duża szklanka nadająca się do podgrzewania w mikrofalówce
foliowe rękawiczki (opcjonalnie)
gruby miękki styropian do wbijania gotowych cake popsów

sposób przygotowania:
Na początku, aby uniknąć stresu w czasie przygotowania i dekoracji najlepiej przygotować wszystkie niezbędne rzeczy w jednym miejscu na blacie roboczym. Zaplanujmy sobie także wygląd ciasteczek, barwniki i elementy dekoracyjne rozłożone w małych miseczkach.

Dobra organizacja w tym przypadku to klucz do sukcesu. Wiem to z własnego doświadczenia. Gdy drugi raz córeczka namówiła mnie na przygotowanie ciasteczek nie przygotowałam sobie styropianu do wbijania zanurzonych w polewie ciastek, a później panikowałam szukając w pośpiechu jakiegoś zastępnika.


Ciasteczka zmiksować w blenderze na drobne okruszki. Przełożyć do miski, a następnie stopniowo dodawać serek łyżka po łyżce mieszając. Masę zagnieść rękami (najlepiej w rękawiczkach, żeby okruszki nie wchodziły za paznokcie) lub łyżką. Gotowa masa powinna mieć konsystencję ciastoliny.

Za pomocą wagi odważać 20-gramowe kawałki ciasta, a następnie dłońmi formować z nich kuleczki (ok. 2.5cm średnicy). Kuleczki układać na płaskim talerzu lub tacy, na którym będziemy kuleczki chłodzić. Aby kuleczki stężały wkładamy je na 30 minut do lodówki lub 15 minut do zamrażarki.