...czyli to co tygryski lubią najbardziej :-) Choć sola pewnie nie wpisze się na stałe do naszego jadłospisu, ponieważ nigdy więcej N. nie da jej szansy - nawet na zakup - w sklepie. Tak, tak... zdziwił mnie trochę mówiąc, że niezbyt smakuje mu ta rybka. A mnie wręcz przeciwnie - bardzo. I co teraz? Będę terrorystką na zakupach :-)

Z powodów w całej pewnie Polsce znanych zrobiliśmy dzisiaj grila, a wspomnianą już wcześniej rybkę podałam na grilowanym chlebku z tajskim sosem. Sosik już ma zagwarantowaną kulinarną karierę w naszej rodzinie. Pozostaje mi tylko przepchać solę i wyrobić jej dobrą opinię. Tylko jak? Hm...

Na grila zabrałam ze sobą aparat. Pstrykałam tu i tam, zapoznając się ciągle z opcjami automatycznych i półautomatycznych programów. Mieliśmy także niezapowiedzianych gości.

 
 

A w ogródku zakwitły poziomki i nie tylko...

Dzisiaj, jak w każdy piątek, podałam rybę. Z resztą w tym tygodniu ryba królowała na naszym stole z powodu braku czasu, który spowodowany był przyjazdem mamy N. do Polski.

Oj, ale jaki to zdrowy brak czasu!

Z tego również powodu nie pojawiało się tu zbyt wiele ostatnimi dniami. W kółko wyjazdy do rodziny i wszystkich znajomych w okolicy, a na dodatek załatwianie spraw, których normalnie N. załatwić sam nie może. Na szczęście całe zamieszanie zaczyna powoli się uspokajać, a co za tym idzie mam czas na skrobnięcie tu paru słów o rybie, za którą N. przepada (a nawet mógłby duuuużo zrobić, żeby ją dostać), a za którą ja wcale nie tęsknię, choć są takie dni, że coś mnie do niej bardzo ciągnie. Przede wszystkim jest to połączenie świeżości pomidorów, dymki (a od niechcenia cebuli) oraz dziwnie ,mogłoby się wydawać, pasującego do tego sosu. Mimo wszystko połączenie tego jest bardzo zaskakujące. I już mówię, jakiż to przepis tak często powtarzam. Otóż pochodzi on ze strony Kamisa, a dokładniej spod tego adresu: ryba w sosie musztardowym.

A jeszcze dokładniej na pangę w sosie porowo-śmietanowym zaczerpnięty z MM. Przyznam bez bicia, że pomysł ten jest wspaniały, a panga w tym wydaniu, jest jak dla mnie jedyną wersją dania, w którego roli głównej panga może starać się o nominację do kuchennego Oscara :-) Delikatna, śmietanowa, pozbawiona pangowego zapachu...

Dodałam trochę za dużo śmietany, ale szkoda było mi zostawiać troszeczkę w kubku, więc dodałam chlapkę więcej. Potrawa nic na tym nie straciła, ale rybki trzeba wprawnym okiem spod sosiku wyglądać. Na zadość uczynienie zyskałam na tej śmietanowej wpadce nieco wilgotności i sosistości, co bardzo sobie w potrawach cenię. Mniam!

PS. I jak zwykle grzech główny: powinna być podana z piure, a my jak zwykle... ryż.

Ostatnia nasza przygoda z dorszem nie była zbyt smaczna. Można to wrzucić w szufladkę z dobrymi przepisami, ale ani nie nadzwyczajnymi ani też takimi, do których chętnie i często się wraca. Być może inny gatunek ryby sprawiłby się w tym miejscu lepiej, bo sosik był całkiem, całkiem.
Dziś znalazłam kolejny powód, żeby na nowo zaprzyjaźnić się z dorszem. Tym razem wybrałam inny przepis z Mniamowej strony, a mianowicie na rybę pieczoną na blasze z zielonym pieprzem. W lodówce znalazłam wszystko potrzene do tego przepisu, więc szybciutko zabrałam się za przyrządzanie. Zrobiłam z połowy porcji, gdyż mimo wszystko mamy jednego anydorszowego domownika.

Po degustacji mogę powiedzieć, że dorsz przyjaźni się z masełkiem i daje wspaniałe doznania smakowe.