porcja około 500g

składniki:
1 łyżka oleju roślinnego
4 szalotki, obrane i pokrojone
3 liście laurowe
1 laska cynamonu
5 ząbków
½ łyżeczki mielonych ziaren ziela angielskiego
½ łyżeczki mielonego imbiru
1 kg mieszanych śliwek, posiekanych bez pestek
400g cukier brązowy
Skórka i sok z 1 pomarańczy

400ml octu jabłkowego

sposób przygotowania:
Przygotować wysterylizowane słoiki.
Na patelni, która jest wystarczająco duża, aby pomieścić wszystkie składniki podgrzewamy olej. Dodajemy szalotki i delikatnie podsmażamy na małym ogniu aż zmiękną i się lekko zezłocą.

Teraz czas na liście laurowe i przyprawy. Wszystko razem podsmażamy przez minutę, a następnie wrzucamy śliwki. Dodajemy cukier i skórkę pomarańczową.

Do dzbanka z miarką wlewamy wyciśnięty sok pomarańczowy. Następnie dolewamy dzbanka z sokiem tyle octu jabłkowego, aby mieć w sumie 450ml mieszanki. Wlewamy do garnka i doprowadzamy do wrzenia. Zmniejszamy ogień tak, aby całość delikatnie mrugała. Mieszając od czasu do czasu gotujemy na wolnym ogniu aż większość wody wyparuje, a sos zrobi się gęsty.

Gotowy gorący chutney przekładamy wyparzonych słoików. Pozostawiamy do ostygnięcia.

Można przechowywać przez kilka tygodni.


Kolejne śliwkowe propozycje już wkrótce!

Źródło: Daily Mail UK

składniki - baza:
1-2 duże cebule, pokrojone w kostkę
2 lub więcej marchewek, pokrojone w kostkę
2 lub więcej łodyg selera, pokrojone w kostkę
sól
oliwa z oliwek lub masło lub kombinacja obydwu w ilości około szklanki

sposób przygotowania:
Zaczynamy od wybrania garnka, który pomieści wszystkie nasze składniki. Także te, które dodamy później do naszej bazy. Lepiej wybrać za duży garnek niż zbyt mały. Oszczędzi nam to później brudzenia i przekładania.

W garnku rozgrzewamy powoli tłuszcz. Jego ilość jest tu istotna, ponieważ wpływa on na smak dania. W swojej wersji daję nieco mniej, bo 1/2 szklanki oliwy w połączeniu z masłem. Później w razie potrzeby dodaję jeszcze trochę.

Na tłuszczu szklimy cebulę tak, aby zmiękła, ale nie zbrązowiała. Następnie dodajemy pokrojoną marchew i seler. Jeśli chcemy, aby nasza zupa miała akcent mięsny możemy dodać pokrojoną panacettę, która doda wspaniałego smaku. Teraz czas na szczodrą szczyptę soli. Całość mieszamy czas od czasu dopóki warzywa nie nabiorą smaku od tłuszczu i będą średnio miękkie.

Teraz czas na urozmaicenie naszej bazy. Na tym etapie dodajemy warzywa twarde, które są akurat dostępne. W zależności od sezonu może to być patison, dynia, wszelkie odmiany kabaczków lub nieco miększa cukinia. Pomidory, ziemniaki oraz świeże strączki fasoli są równie popularnym dodatkiem na tym etapie przygotowania.

Wybrane warzywa twarde również kroimy w małą kostkę dodając jedno po drugim dokładnie mieszając. Pozostawiamy ponownie wszystko razem, aby tłuszcz pokrył smakiem wszystkie nowo dodane kawałki warzyw.

W kolejnym etapie przygotowania minestrone dodajemy warzywa miękkie i liściaste pokrojone w paski. Może to być kapusta włoska, jarmuż, szpinak, cykoria, a także pory.

Tuż po dodaniu miękkich warzyw czas na dodanie wody (lub bulionu). Minestrone to gęsta i bogata w kawałki warzyw zupa, więc dolewamy wody lub bulionu tylko tyle, aby przykryć zawartość garnka.

Zupę doprowadzić do lekkiego gotowania tak, żeby sobie powoli i spokojnie "mrugała" przez około godzinę. Oryginalne przepisy mówią nawet o 2 godzinach. Po tym czasie większość warzyw będzie miękka, niemal "stopiona" lub na granicy rozpadania się. To sprawia, że ma ona tak wyjątkowy smak.

Na koniec czas na pozostałe warzywa strączkowe: fasolę cannellini, ciecierzyca lub bardziej rodzime odmiany. Najlepiej świeże lub z puszki, ponieważ istotne jest, aby dodać takie, które zdążą się właściwie ugotować w naszej zupie.

Całość gotować kolejne 20-30 minut dodając przy okazji wody, jeśli jest jej za mało i zupa jest zbyt gęsta, ale należy pamiętać, że minestrone ma być gęsta przypominając nieco potrawkę niż typową zupę.


Gotowe! Można serwować, jednak zdecydowanie lepiej smakuje ma drugi dzień o ile dotrwacie i oszczędzicie ją przez tak dłuuugi czas ;) Dla mniej wytrwałych polecam przynajmniej kilka godzin przerwy przed podaniem.

dodatkowe informacje:
Podobnie jak komponowanie zawartości tak dopieranie dodatków minestrone może stanowić całkiem luźną kwestię. Zupę możemy podawać ze startym parmezanem, kleksem pesto lub zwyczajnie oprószoną czarnym pieprzem.

Możemy dodać makaron, ryż lub kawałek pysznego pieczywa wg upodobań.

Inspiracja: memoriediangelina.com

ciasto - składniki:
5 jaj od szczęśliwej kury
300g sera feta
50g ser cheddar
suszone oregano
1 cytryna
czubata łyżka masła
400g młodych liści szpinaku
1 x 270g opakowanie ciasta filo
pieprz cayenne

1 cała gałka muszkatołowa
100g orzeszków piniowych (opcjonalnie)

sól i pieprz
oliwa z oliwek

sposób przygotowania:
Jeśli używamy w przepisie orzeszki piniowe należy je uprażyć delikatnie na suche patelni. Orzeszki można także zastąpić płatkami migdałowymi. Wówczas również delikatnie prażymy je na patelni (uwaga, ponieważ szybko mogą się przypalić!).

Piekarnik rozgrzać do 200 stopni Celsjusza.

Do dużej miski wbijamy jajka, roztrzepujemy widelcem, a następnie dodajemy niedbale pokruszony ser feta oraz uprażone orzeszki. Na tarce ścieramy do miski ser cheddar.

Teraz czas na przyprawy. Kolejno do naszej mikstury dodajemy szczyptę pieprzu, kilka szczodrych szczypt oregano, skórę startą z cytryny oraz "chlust" oliwy z oliwek.

Na tej samej patelni, na której wcześniej prażone były orzechy podgrzewamy trochę oliwy oraz masło. Dodajemy porcjami umyte i osuszone liście szpinaku. Gdy wcześniejsza porcja uwiędnie pod wpływem ciepła dodajemy kolejne czas od czasu mieszając, aby nie przywarły do patelni.

W międzyczasie należy przygotować ciasto filo pamiętając od mieszaniu szpinaku od czasu do czasu. Możecie obejrzeć filmik przygotowany specjalnie dla tego przepisu dot. ciasta filo:

Tęsknicie za latem? Patrząc na moje grządki powolutku zaczynam za nim tęsknić. Niemniej jednak z tym niebiańskim deserem rozłąka będzie mniej bolesna. Tym bardziej, że maliny można śmiało kupić niemal cały sezon. Oczywiście nie są tak smaczne, jak te skąpane w promieniach letniego słońca wprost z przydomowego ogródka, ale z pewnością odgonią jesienną i zimową nostalgię i melancholię.

Błyskawiczny (bo przygotowanie jego zajmuje zaledwie 10 minut) deser Jamiego Oliver'a przygotujecie w mgnieniu oka, jeśli macie w zapasie potrzebne składniki. Oryginalny przepis z limoncello znajdziecie w jego książce 30 minut  kuchni jako propozycję deseru do jednego z dań lub w sieci na zagranicznych stronach. U nas oczywiście ze względu na trzustkę N. wersja bez alkoholowa.


składniki:

Ulubiony, a zarazem najprostszy i szybki chleb, który mogłabym robić każdego dnia i chyba nigdy by mi się nie znudził. Kochamy go za smak, świeżość i chrupiącą skórkę, a także za niedbały sposób przygotowania. W smaku bardzo przypomina chleby na skomplikowanym starterze, a nawet zakwasie.

Podobnie jak przepis na bagietkę ten również pochodzi z książki Artisan Bread in Five Minutes a Day. Tam również poznacie proste zasady i założenia dotyczące sposobu przygotowania ciast na szybkie pieczywo.


Jest idealny pierwszego dnia, a nawet lepszy następnego. Można go śmiało przechowywać do 3 dni. Najlepiej rozłożyć przygotowanie na dwa dni. Ten wydłużony czas zaprocentuje zarówno w smaku jak i teksturze ciasta.

składniki:
1 1/2 szklanki ciepłej (ale nie gorącej) wody
3/4 łyżki drożdży instant
3/4 łyżki gruboziarnistej soli morskiej
3/4 łyżki nasion kminku
1/2 szklanka mąki żytniej
2 3/4 szklanki mąki pszennej chlebowej

mąka zwykła do podsypania
mąka kukurydziana, do podsypania uformowanego bochenka
nasiona kminku do posypania chleba

sposób przygotowania:
W dużej szklanej lub plastikowej misce wymieszać drożdże, sól, kminek i wodę.

Dodać suche składniki  i wymieszać bez wyrabiania drewnianą łyżką lub mikserem z hakiem do wyrabiania ciasta tylko do momentu wchłonięcia wszystkich suchych składników. Jeśli planujesz wymieszać ciasto rękoma warto jest zwilżyć, aby łatwiej było wymieszać składniki. Ciasto na tym etapie powinno być luźne i elastyczne, ale nie rzadkie (!). Konsystencja ciasta pokazana jest także na filmiku kilka akapitów niżej.

Ciasto przykryć (nie szczelnie) i odstawić do wyrośnięcia w temperaturze pokojowej do momentu aż ciasto wyrośnie a jego wierzch lekko się zapadnie. Zajmuje to około 2 godzin lub dłużej jeśli w pomieszczeniu jest chłodno lub występują przeciągi.

Tak przygotowane ciasto po wyrośnięciu można na upartego używać od razu do wypieku, ale łatwiej jest pracować w tym przypadku z ciastem schłodzonym, ponieważ nie klei się ono tak, jak ciasto ciepłe. Dlatego na tym etapie wkładam (niezbyt szczelnie) przykryte ciasto na noc do lodówki. Większą partię można w ten sposób  przechowywać do 14 dni.

W dniu wypieku. Blat roboczy podsypać zwykłą mąką. Wyjąć kawałek ciasta wielkości naprawdę dużego grejpfruta (ok. 450g).  Ciasto oprószyć dodatkowo niewielką ilością mąki i zwinnymi ruchami uformować kulę poprzez naciągnięcie i zawinięcie powierzchni ciasta ze wszystkich stron pod spód. Najczęściej porównuję to do sakiewki, której otwór ściągnięty sznurkiem (w tym przypadku sklejony) znajduje się na spodzie.

Uformowany bochenek kładziemy na posypanej mąką kukurydzianą łopatce do pizzy lub - jeśli nie mamy - na posypanym mąką kukurydzianą kawałku papieru do pieczenia umieszczonym na desce, z której będziemy go mogli zsunąć do piekarnika. Pozostawiamy do wyrośnięcia na 40 minut.

Około 20 minut przed końcem wyrastania rozgrzewamy piekarnik do temp. 230C najlepiej z umieszczonym na środkowej półce kamieniem do wypieku pizzy. Nieco niżej umieścić odporne na wysokie temperatury naczynie lub blaszkę, do którego później nalejemy wodę.

Tuż przed włożeniem do piekarnika bochenek naciąć na głębokość 1cm nożem-piłką do krojenia chleba.

Następnie zsunąć na rozgrzany kamień do pizzy. Do przygotowanej poniżej blaszki wlać szklankę wody, po czym jak najszybciej zamknąć piekarnik. Piec około 30 minut lub w zależności od wielkości porcji do momentu aż chleb będzie dobrze zrumieniony na głęboki brązowy kolor.

Po wyjęciu z piekarnika wystudzić całkowicie na kratce.


Jak sprawdzić czy chleb jest gotowy?
Wystarczy podnieść bochenek używając rękawic kuchennych a następnie postukać w spód. Upieczony chleb wydaje głuchy jakby pusty dźwięk.

Powolutku ochładza się, a wakacje dobiegają końca. Czuję, że już czas nieco podsumować pierwsze lato z naszymi grządkami. Co prawda jeszcze wiele się tam dzieje i mam nadzieję, że pogoda dopisze, ale już teraz mamy za sobą niewielki bagaż doświadczeń związany z własną malutką, przydomową uprawą.


Dziś nie wyobrażam sobie naszego ogrodu bez własnoręcznie wykonanych duuuużych "doniczek". Tak z przekąsem nazywają je złośliwi, ale przecież właśnie w tym tkwi istota podwyższonych grządek, że z wyglądu przypominają mega skrzynki na rośliny. Nasz niewielki ogród zyskał dzięki nim ładną i estetyczną strefę uprawną na własnie potrzeby - niekoniecznie w pełni zaspokajające letni popyt. Niemniej jednak nic tak bardzo nie cieszy jak świeże truskawki wczesnym latem czy własny ziołowy zakątek bujnie porośnięty bazylią i oregano, pachnącą szałwią, słodką stewią, tradycyjnym szczypiorkiem i natką. Ten zestaw polecam każdemu początkującemu. Zachwyci ciekawskie pociechy i zaspokoi ich pragnienia na słodkie przekąski prosto z grządki, a także pozwoli urozmaicić domowe dania dzięki świeżości ziół, które nie wymagający zbyt wiele pracy poza ich posianiem.

Obok pachnących ziół posiałam w wiosną szpinak oraz słodki groszek. Niestety szpinak po podrośnięciu zaatakowały gąsieniczki, które ukradkiem rosły sobie w podstawie łodygi doprowadzając do obumierania całych roślin. Z uprawy szpinaku niestety nic nie zostało, więc po zebraniu groszku, który dumnie wspinał się po przygotowanej drabince z odzysku, posadziłam w tym miejscu dwa krzaczki pomidorków, które przesadziłam z drugiej grządki próbując ratować swoje pomidorowe plony przed zarazą ziemniaczaną. Pomidorki obok bakłażanów postanowiłam posadzić na drugiej grządce. Zrobiłam to nieco gęściej niż zaleca producent nasion, ponieważ w grządce nie ma te zbyt dużo miejsca. Może to również przyczyniło się do pojawienia się zarazy ziemniaczanej, która była dla mnie tegoroczną pierwszą i największą zmora z jaką przyszło się mi uporać.


Byłam wprost załamana, kiedy na przełomie lipca i sierpnia nasze piękne krzaczki obsypane kiściami pomidorków zaczęły z dnia na dzień umierać. Zaczęło się niewinnie od brązowych plam gwałtownie poszerzających swój obszar. Na początku niemal każdego dnia obskubywałam chore liście. Było tego coraz więcej i więcej. Plamy pojawiły się także na większych owocach, a mniejsze zaczęły same opadać. Nasza sąsiadka miała ten sam problem nie tylko na grządkach, ale także w mniejszym stopniu tunelu. Przyznała, że każdego roku obiecuje sobie, że to ostatni raz, kiedy sadzi pomidory, ponieważ każdego roku jest to samo. Żeby nie było zbyt łatwo tuż za siatką po sąsiedzku mamy co roku pole pszenicy, owsa albo kukurydzy. Podejrzewam, że to również nie ułatwi nam w przyszłości uprawy naszego niewielkiego ogródka.

Była zdesperowana. Codzienne doglądanie i podlewanie miało pójść ot tak na darmo. Czułam się zobowiązana, bo pierwsze pomidorowe krzaczki przyniosła moja mama, a pozostałe wyhodowałam z nasion. Ratunkiem na zarazę... niestety... okazał się jednorazowo zastosowany oprysk. Wiele owoców opadło. Jednego krzaczka nie udało się uratować i w całości musiałam go usunąć. Pozostałe udało się uratować, a po 3 tygodniach od oprysku nie było znać, że roślinom coś dolegało. Bałam się, że oprysk trzeba będzie powtórzyć, ponieważ na wielu stronach czytałam, że powinno się go powtarzać za zachowaniem okresu karencji na zmianę z innymi. Na szczęście obyło się bez dodatkowych terapii chemią. Dziś niemal codziennie zrywam z grządki małą kobiałkę świeżych, pachnących pomidorków. A krzaczki uginają się pod ciężarem dojrzewających kiści. Na samą myśl mruczę: mniam!


W drugim zakątku ogrodu powoli widać już jesień. Kwitnie jeszcze hortensja, która miała być czerwona. Z czasem pogodziłam się z faktem, że nie jest, bo równie pięknie prezentują się jej prześliczne kwiatostany. Zaś w półcienistym zaciszu zakwitły lilie.


A tuż obok nich pracowite pszczoły bujają się na wyciągniętych w kierunku słońca kwiatach czarującej zapachem lawendy.


Jest nostalgicznie, ale słonecznie i pięknie. Za to kocham detale w naszym ogrodzie.